hayat bazen güzel

bazen daha güzel

bazen hiç de güzel demeye

varmaz dilim

sadece müzik dinlemek isterim

bir tek o dokunulabilir gelir

bir tek o dokunulmaz değildir

şakacı değildir

ama

ciddi de değildir

lol

yoo bir şey içmedim

ya da çekmedim

solunum yollarıma

:D

yani böyle işte...

2 gün sonra randevum var :)

Geldim Gördüm Beğendim :D

evet

artık derin bir nefes alabilirim

çünkü çıktım kendi ruhumun yüzeyine

kendimden nefret ettim sevdiğim kadar

sıkıldım bencillikten bile

kendimden ve

bu gözlerle gördüğüm her şeyden

iğrendim ve

terketmek istedim arkama bakmadan

gidecek yeni bir yer

vamış gibi

varolmuş gibi binlerce yıldır

bir kez bile

kurtarmış gibi boğulan bir aklı

erdirmiş gibi huzura

silinmeden yeryüzünden

anladım ve korktum

karıştırdım bazen

bazen de anlayamadım

inanmadım en azından

o hataya da düşmedim

yetmezmiş gibi

uğruna aklımı sıyırdıklarım

uzun zamandır yaşıyorum evet

dünya dönsün istediği hızda

ya da ufacık yıldızlar

evet belki bir enerji titreşiminden ibaretim

belki okyanusta bir damla bile değilim

ama farkındayım

hepsinin

ben de bir farkım

bütünü kadar en azından

kendime acıyamayacağım

bilirken her düşüncem ulaşıyor

daha uzak bir yere

galaksinin sınırlarından

olmamaya çalışmaya gerek yok

buradayım ve bundan memnunum

neredeyse kusursuz bu bedenin içinde

gülebilirim endişeler olmadan

onu kaybetmekten korkmadan

dişlerim dökülse de

ya da kanarken dadaklarım

gülebilirim canım yansa da

sanma ki ancak böyle

yerinde duracağından,

sadece

şikayetçi olmayacağımdan

-hepinizi seviyorum depresyonum bitmiştir ya da eninde sonunda bitme yoluna girmiştir,an itibariyle olmasa da,bundan bir 30 dakika önce :)

Parça Pinçik,Zaten O Da Ayrılıyor

Sadece müzik gerçek gibi geliyor.

Ki ondan da şüpheliyim.

Ama umrumda da değil.

Gerçekten kopuyormuşum gibi geliyor bazen

Uzaklaşıyormuşum gibi

Bir bakıyorum gene buradayım,demeyeceğim

Çünkü parça parça ayrılıyorum biliyorum

Duygular gidiyor

İstekler

Algılarım da hoşçakal diyecek gibiler yakında...

Hayal ediyorum

Konuşmuyorum

Ne kadar az şey yaparsam o kadar az şey bıracağım sanırım

Bu yabancı gezegende

Her şeyi anlamak o kadar kolay ki

Farkındalık nasıl bir işkencedir

Böyle bir potansiyel...

Harcanıyor.

Bazıları

Bazıları da özlemez

Arkasına bakmak için dönmez

Yolunu şaşırmaz

Yoksa da bir yol ortada

Müim olan görmektir der

Nereye gittiğini değil ama

Nasıl gittiğini bilmektir

Yaramasa da bir boka

...gelmedim ama gidiyorum

Hep

Hissetmiyor çünkü

Sinirleri kesilmiş

Yıpranmış

Ve üzerinde oynanmış

Hali yok başkasına bakacak

Kendi başını dik tutamazken

Kalbini taşıyacak yer yok kollarında

Doluyken acil çıkış planlarıyla

Sırıtmaya yüzü yok

Beklenti içindeki suratlara

Neden diye sorduğu da yok

Yokken gücü ağlamaya

Sadece izlemek istiyor

Ama neyi kendi de bilmiyor

Arandıkça batıyor daha da derine

Gizli dilekleri kayboluyor gözünün önünde

Herkes koşarken başlangıç peşinde

Bir şeyler de bitsin diyor

Kendi kendine ve

Bir kere daha iç çekiyor

Yorgunum

Uzun bir zamandır itiraf etmesem de derin bir depresyonda olduğumu düşünüyorum. Ve kanıtlarım var. Bir insanın yaşamaktan çok ölmeyi düşünmeye başladığı zaman içinden gençtiği değişimlere oldukça aşinayım. En ufak prblemde boğazını kesmeyi düşündüğünde konuşmanın bile ne kadar zor göründüğünün farkındayım. Kendime değer vermezken neden başkalarından beklediğim sorusuna ise bir yanıtım var artık: Başkalarına değer veriyorum. Değer vermenin ne kadar önemli olduğunu bildiğimden. Artık tüm sevgim boşa akıyor olsa da,yolun imgeleştirilmesinin geleceğe olan özlemi beslediğini hatırlıyorum. Hızlı düşünebilmek en uzak anlamıyla bir hediye değil,tam bir lanet. Dakikaları sayarken günler,yıllar nasıl geçecek... Sıkıntıdan kaçış için ne acılar çekeceğim,ve acılardan kaçmak için ne kadar sıkılmayı göze alacağım tekrar,ve tekrar... Bütün hırsım ve çalışmalarımın sonucu beni nereye götürecek? Hayatta kalmanın tek yolu hayatı unutmaksa,unutmamak için verilen bunca çaba neden ? Hatırlamak istemeyeceğin bir hayatı yaşamak neden?