Sorar Kendisine

aç değilken

doyamamak asla

nasıl bir lanettir hiç düşündünüz mü

bununla yaşamak

nasıldır...

insanı ve eti

ayırt edemediğim günden beri

sandım en başta bu bir tanrı vergisi

anladım zamanla

değilmiş...

ellerim birinin kalbine gidiyor

pek de nazik olmayan bir şekilde

terlerken birileri

dudaklarımın kuruduğunu biliyorum

her ne kadar olsalar da kıpkırmızı

gittikçe soğuduklarını hissediyorum

kapanırken göz kapaklarım

şahit olmamak için kendi sanatımın icrasına

nefesim yavaşlıyor her anla

biliyorum...

ölürken içimdeki her şey yavaşça

yok muşum gibi davranıyorum

parmaklarım uzuyor daha da

ve inceliyor elbette

tırnaklarım keskinleşiyor

dişlerim görünüyor

aklımda

asla yeterli değilken aldığım sıcaklık

aradığım yakınlarda bir vücutta

hamlemi yapıyorum

pek de çabuk olmayan

kısa sürmüyor hiçbir zaman

parçalanıyor birinin ruhu

ve kemiriyorum benliklerini her ucundan

sahip olmaktan hoşlanmayan biri

olsam dahi

hayatımın anlamı olup çıkıyor aniden

bütün bunlar anlamsız görünseler dahi

ötesine geçemiyor etik kuralları

yıkılan bir insanın parçacıkları

etkiliyor beni oldukça derinden

ya da söylüyorum bir yalan daha

etkilerken kendi kendimi

alışkın olduğum gibi yalnızken

yapmaya mahkum olduğum gibi

bıktığım gibi

sıkıldığım gibi

gene de bitiyor birisi daha

tükeniyor karşımda

yanıbaşımda

kuruyup gidiyor farketmeden

sıkışık bir ortamda

acelesi olduğunu fısıldarken zorlukla

izin vermiş görünsem de ben

istesem de kurtaramam onu hapsolduğu yerden

:

:

:

:

:

Başlamadığı gibi

Bitmeyecek de

Sonu gelmeyecek

Varsa da her şeyin bir sonu

Bulamadığı için

Başlangıç noktasını

Kaybettiği için

Hayattaki amacını

Kavuştu ölümsüzlüğe

Akıl erdirilemeyen bir düzlemde

Yokken zaman geçirecek bir oyuncağı elinde

Ne yapacağım ben bu halde diye sorar kendisine!