Özlem

Özlersin ya bazen bir şeyi hani kıskanmıştın bir zamanlar herkesten

Çıkmaz ya her şeye rağmen,ruhunu kazısan da sakatlanmış beyninden

Bıkmaz da kimseye rağmen,etseler de her türlü hakareti ona en kötüsünden

Terketmez ya seni buna rağmen,gücenmez utanç duysa da ihanetinden

Çoktan yitip gitmişken sen kendini içine attığın bu aynalı labirentlerden

Yoktan varolmuşçasına dolanır kendini boğazladığın bu kanlı çakıllardan geçerken

Dolunaya kemer atmışçasına şahlanan dalgalar bu cinayetin kanıtlarını derinlere çekerken

Oynaya oynaya süzülür paslı bir çapanın zincirinden aşağı,dökülen bir gemi sığdan seyrederken

Üfler melteme tutunan bir öpücük,izlerken geriye kalanları senden

Kırmızı yanakları soğuktan ya da üzüntüden titriyormuş gibi görünürken

Küfler sararken saçındaki çiçekleri,belirsiz bir nedenden hepsi bir bir çürürken

Farkedersin işte o anda,olmadığını ufkun düz bir çizgi ve eridiğini yıldızların sen yürürken

Açılır bin bir kapı her yanında,kucaklar gibi seni esnerler,sen hala nerede olduğunu anlamamışken

Seslenirler uzaklardan,duyarsın ama yanıbaşında tanıdık sesler,sen daha mantık yürütmemişken

Uzun bir adım atarsın,ilkmiş gibi bir coşkuyla ve gururla,vaziyeti hala hesaplamamışken

Dalarsın sana güzel gözükenlerden birinin içinden,hissederken memnun ilk defa,hiç düşünmeden