Bulutlar

Bir kumaş parçası

Bir şeker paketi

Ve bir de toplu iğneden oluşuyordu

Seni anlatan kütüphane rafım

Kumaş,

Gecenin karanlığında bile seçilebilen

Kırmızı böğürtlenlerin arasında sevişirken

Dieknlerine taktığın gömleğinden...

Şeker paketi,

Meyveleri sevdiğimi duyduğun ilk günden

Bana özel edindiğin lolipopun çevresine sarılırken

Dişlerimle yırtıp söktüğüm şekerinden...

Toplu iğne,

Kendi doğumgünümü bana hatırlatmak için

Küçük mantar panoma iliştirdiğin,hani dökülen

Kırışık pembe kağıdın üzerinden

...

Dikenler çok fazlaydı

Düşününce dolaşan kanımız ne kadarcıktı

Savunmasızdı kendi arzusuyla

Karışmak için bir başkasıyla

Kuralsızdı ve

Dolayısıyla ışıktan hızlı akıyordu

Göremiyordun haliyle

Ama biliyordun gittiğini uzaklara

Göremediğin kadar uzaklara

Yuvarlak olmasaydı bile dünya

Hayal edemediğin kadar soyutlara

Yetişebilseydin bile rüyalarına

Çekildiğini hissettin iplerin

Zincirlerin

Dikenler dolanmış zincirlerin

Omurganın merkezinden

Çekildiğini hissettin derinlere

Zorladıkça kökleri çekmeye

Yeryüzüne

Onları çıplak bırakan güneşe

Başın kilitlendi gökyüzüne

Değildiyse de bu senin isteğin

Büyüdü gözbebeklerin

Kesildi nefesin

Tek bir kelime çınladı aklında

Söyleyemeden sen daha

Kayboldun bir fırtınada

Sesin de karışıp gitti gri bulutlara